Aron z Karolina, [w:] M. Buber, Opowieści chasydów, tłum. P. Hertz, Poznań 1986, s. 160-161.
Słowo kluczowe "Pińsk"
Małgorzata Szejnert, Usypać góry. Historie z Polesia, Kraków 2015, s. 172.
Tojznt jor Pinsk; geszichte fun der sztot, der jidiszer jiszew, institucjes, socjale bawegungen, perzenlechkajtn, gezlszaftleche tuer, Pinsk iber der welt [Tysiąc lat Pińska; historia miasta, żydowskiego osadnictwa, instytucji, ruchów społecznych, osobistości, działaczy społecznych, Pińsk na świecie], red. B. Hofman (Cwijon), Pinsker Brencz 210, Arbeter-Ring = Pinsker branch 210; Worksmen's Circle [Oddział Piński 210, Koło Robotnicze], Nowy Jork 1941, ss. XV, 500, il., mapy, portr. (jid.)
Pinsk, sefer edut we zikaron li-kehilat Pinsk-Karlin = Pinsk [Pińsk; księga wspomnień i pamięci gminy Pińsk-Karlin], red. Zew Rabinowicz i Nachman Tamir (Mirski), Irgun Jocej Pinsk-Karlin bi-Medinat Israel = Association of the Jews of Pinsk in Israel [Ziomkostwo Pińska-Karlina w Izraelu], [Tel Awiw} 1966-1977, 3 t., faks., il., portr. (hebr., jid., ang.)
Małgorzata Szejnert, Usypać góry. Historie z Polesia, Kraków 2015, s. 291.
Пiнск [biał.], פּינסק [jidysz], פינסק [hebr.], Pińsk [pol.], Pinskas [lit.], Пинск [ros.].
Pińsk – miasto, centrum rejonu pińskiego w obwodzie brzeskim. Położony na brzegu rzeki Piny (lewy dopływ Prypeci) w odległości 186 km na wschód od miasta Brześć, 304 km na południowy zachód od Mińska. Stacja kolejowa na trasie Brześć – Homel.
Według danych z 2009 roku w Pińsku żyje ponad 130,3 tyś mieszkańców.
GPS: 52°07′N/ 26°05′E
Pomniki historyczno-kulturowe: Pałac Butrymowiczów (1794 rok), Kolegium Jezuickie (1631 rok), Kościół św. Karola Boromeusza (koniec XVIII w.), Klasztor i kościół franciszkański pw. Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny, Kościół św. Barbary – były Kościół Bernardynów (1786 rok), Dzwonnica (początek XIX wieku), pierwsze gimnazjum (1858 rok), Bank Towarzystwa Wzajemnego Kredytu (koniec XIX – początek XX w.), filia Azowsko-Donieckiego Banku (1912-1915), magistrat (1920 – 1930).
biał. Пiнск, jid.פּינסק
Żydzi w Pińsku, wydaje się – wszyscy. Ich działalnością kwitnie nie tylko całe miasto, ale również handel całego kraju. Rzemieślnicy, kupcy, dorożkarze – wszyscy Żydzi, i bez Żyda nic nie może się tutaj odbyć.
Sz. An-ski, „Tragedia Żydów galicyjskich w czasie I wojny światowej. Wrażenia i refleksje z podróży po kraju”, Przemyśl 2010. Fragment relacji.
Małgorzata Szejnert, Usypać góry. Historie z Polesia, Kraków 2015, s. 292-298.
Początki fotografii w Polsce sięgają 1839 roku, kiedy do kraju dotarły informacje o wynalezieniu dagerotypu. Fotografia szybko stała się popularna, a pod koniec XIX wieku coraz liczniej zaczęły powstawać profesjonalne zakłady fotograficzne. W niektórych miastach było ich nawet kilka. Warto zwrócić uwagę na fakt, że profesją fotografa najczęściej zajmowali się Żydzi. Niezwykłym zjawiskiem społecznym na terenach Polski pod koniec XIX i na początku XX wieku była działalność fotografów wędrownych. Podróżowali oni po prowincji i tam oferowali mieszkańcom swoje usługi fotograficzne. Nie zachowały się żadne dokumenty na ich temat dlatego w większości przypadków jedynie zdjęcia są świadectwem ich działalności. Obecnie pamięć o tych fotografach jest przypominana, ale nadal wielu z nich pozostaje nieznanych lub zapomnianych. Ze względu na wyjątkowość oraz aurę tajemniczości, która otacza czarno-białe przedwojenne fotografie, warto się z nimi zapoznać. Zapraszamy w podróż szlakiem lokalnych fotografów.
Józef Ignacy Kraszewski, Wspomnienia Wołynia, Polesia i Litwy. Tom 1, Wilno 1840, s. 114 - 116, 129 - 131.
Eliza Orzeszkowa, Wspomnienia z powiatu pińskiego, [w:] „Tygodnik Ilustrowany", 1867, nr 380.